میگن تو زندگی هر چیزی که باهاش تماس داشته باشین یا براتون پیش بیاد یه نشونه س....
همین که به یکی از همین نشونه ها فک کنید مطمئن باشید یا برا خودتون پیش میاد یا به نحوی باهاش برخورد پیدا میکنید.
حتی آدمایی که تو مترو و خیابون و... میبینی ممکنه یه نشونه باشه.
*پاییزمم اومد.
*الهی شکر
اگر در جامعه ای فردی را دیدید که هم سن پدربزرگتان است اما هنوز هم کار میکند( کار همراه با درآمد...مثل دست فروشی یا کارگری و...) بدانید که آن جامعه کارش درست نبوده است.
پ ن:فشار مراحل شبیه سازی خطای اندازه گیری خط تولید، آدم رو وادار میکنه که بره سمت جامعه شناسی.
پ ن:میخوام برم با یکی دوست بشم. مامانش که ازش خیلی تعریف میکرد. عکسشم دیدم. منم خیلی ازش خوشم اومده...خدا کنه اونم ما رو بپسنده...این دفعه که برم اولین کاری که میکنم برم پیشش...دوس دارم باهاش حرف بزنم...دقیقا نمیدونم کجاس ولی تا حدی بلدم خونشو...شمام خواستین برین..."شهید مسعود عسگری"...بهشت زهرا.
برای تحقیق در زمینه کاری لازم بود یه سری پرسشنامه رو بین چند محله تهران پخش کنم و نتیجه رو بررسی کنم.
جدای نتیجه مدنظر پروژم به نتیجه تاسف بار رسیدم که 50% مردم بدون اینکه بدونن کی پشت دره، در رو باز میکنن...حتی اونایی که آیفون تصویری ندارن.
وقتی خودمون هیچ تلاشی برای حفظ امنیتمون نمیکنیم، تعجبی هم نداره هر دو روز یه بار، خبر هولناک از تجاوز و دزدی و... بشنویم.
پ ن: این جامعه، جا برا فرهنگسازی خیلی داره...هنوز خیلی از اصول اولیه رو رعایت نمیکنیم و این جای تاسف داره.
یه سری مسائل از همین اصول واقعا آزار دهنده اس...یه چیزایی برای ما "انگاره" شده. انگاره یعنی چیزی که تو جامعه ما غیرقابل حذفه.
مثلا "تاخیر"...هیچ وقت نشده من با کسی قرار داشته باشم و ضمن آن تایم بودنم طرف مقابل حداقل یه ربع تاخیر نداشته باشه.
مثل "جا زدن توی صف"..."دنده عقب توی اتوبان و بزرگراه ها" و...
پ ن: از خودمون شروع کنیم بهتره... و بهترین روش اینه که حس مسولیت پذیری رو در خوردمون تقویت کنیم...وقتی مسولیت پذیر باشیم هیچ یک از این موارد رخ نمیده.
یه وقتایی یه جوری به فرع مسئله میچسبیم که اصل به کل فراموش میشه...
مثل امشب که سرپرستی خوابگاه ده بار سرویس های مراسم رو متذکر شد آخر سر یادش رفت اذان رو بذاره رو پخش.
یه وقتایی هم لازمه که ما به خودمون بیایم.
همین ماه محرم....اینقد درگیر عذاداری میشیم که فراموش میکنیم اصلا هدف امام حسین (ع) چ بود؟
خدا کنه هرچه زودتر کتاب نامیرا2 چاپ بشه.
بعدا نوشتم: هر وقت میام تو وبم انگار گُر میگیرم...یه جایی باید این حس من تموم بشه...اما چرا نمیشه؟؟؟؟؟؟
این را به کسی نگفته ام...
بهار من از الان شروع میشود،... از اری بهشت.
وقتی که شکوفه ها به وفور باز شده اند و چمن ها به اندازه یک وجب رشد کرده اند،...وقتی که هوا نه سرمای فروردین را دارد و نه گرمای خرداد...خنک ترین روز های خدا.
وقتی همه از نوروز دل زده شده اند و طبیعت را به حال خود گذاشته اند.
سکوت اینجا مال من است،...«پنجره عشق زمین نور هوا،...مال من است.»
صبح ها مه رقیقی دلت را شاد میکند و شبنم روی چمن ها طراوت را برایت رقم میزند،...
وقتی که دشت گل سرخ، قرمز میشود و شالیزارها سبز.
میتوانم ساعت ها کنار رود قدم بزنم و بهشتی ترین هوا را عمیق نفس بکشم.
+به یمن روستای پدربزرگ و به جبران نوروز طاقت فرسا، چند صباحی در بهشت نفس میکشم.
+اری بهشت را در بهشتی ترین جایی که میشناسید سپری کنید.
-در زیباترین روزهای سال برایم فقط یک آرزو باقی مانده است و چند علامت سوال.